Trudna sztuka karmienia piersią..

Trudna sztuka karmienia piersią.

Kiedy się karmi piersią, tworzy się między matką a dzieckiem szczególna więź.

Kiedy karmię piersią czuję się szczęśliwa, spełniona. To jest ta chwila, kiedy dociera do mnie że jestem matką, że to maleństwo, to moje maleństwo- płynie w nim moja i mojego ukochanego krew. 

Dociera do mnie, że ta kruszynka nie ma nikogo prócz Nas.  

Uświadamiam sobie jak bardzo ją kocham…

To oczywiste wszystko co napisałam, zdaję sobie z tego sprawę… ale kiedy karmię Hanię i przy tym sama się wyciszam, włącza się myślenie… co z tego, że nie wysypiam się, że nie mam już tyle czasu na przyjemności jak kiedyś, że nie mogę pozwolić sobie na wyjście z domu na dłużej … co z tego?! Jestem mamą, jestem i zawsze będę. Kocham Hanię bezgranicznie. Długo z mężem czekaliśmy na Nasz cud i ten cud jest z Nami  i każdego dnia, wynagradza Nam wszystkie smutki.

Patrzę na nią jak śpi i łza w oku się kręci- to moja, to Nasza dziecinka. Najcudowniejsza, najwspanialsza, najpiękniejsza … cała NAJ!

Każdego dnia dziękuję Bogu za Hanię.

Jestem prze-szczęsliwa, że mogę karmić piersią, ale szczerze powiem, że nie wiedziałam, że może to być ciężka „sztuka” do opanowania.

Może niektórym łatwiej to przyszło… u mnie troszkę kłopotu z tym było.

Kiedy byłam w ciąży, znajomi pytali pierś, czy butla- bez wahania pierś. Chyba, że coś zmusi mnie do tego, że będzie butla- oby nie.

Po porodzie, pierwsze karmienie z pielęgniarką- łatwo poszło. Każde kolejne również… z tym że moje brodawki były w opłakanym stanie. Stosowanie maści nic nie pomagało. Polecono mi nakładki. Mąż od razu przyjechał, kupił i podrzucił do szpitala…troszkę ciężko, ale jakoś karmiłam.

W domu.

Stan brodawek się nie poprawiał, w dodatku miałam wrażenie, że pokarmu coraz mniej.

Robiłam wszystko, aby pokarmu przybywało (lecz i tak bez butli się nie obyło, na szczęście na krótko).

Nawał pokarmu- ogromne, pełne piersi, które bez przerwy bolały + oczywiście popękane brodawki. 

Tak popękane, że dosłownie krew się lała.

Nakładki na piersi były na krótko- trochę cierpliwości i domowe warunki sprzyjały wyeliminowaniu ich, ale te krwawiące brodawki …

Każde karmienie to ból, ogromny ból i łzy… przy karmieniu pomagał mąż, który przysuwał Hanię do piersi, kiedy ja odwracałam wzrok gdzieś indziej- Dlaczego? Dlatego, że zamiast przystawiać Hanię do piersi, to ją odsuwałam w momencie, kiedy już prawie łapała pierś. Płakałam, płakałam, bo chciałam karmić, a to taki ból mi sprawiało… ukojenie przynosiło mi spojrzenie Hani i mąż, który był przy mnie, który tulił mnie za każdym razem kiedy płakałam, mówił jaka jestem dzielna…

Z czasem, przyzwyczaiłam się do tego bólu, więc można powiedzieć, że robiłam postępy. 

Płakałam i tuliłam Hanię do siebie- to dla niej zniosę wszystko.

Brodawki się pogoiły dzięki smarowaniu ich swoim pokarmem.

Przed karmieniem ciepły okład, żeby ułatwić wypływanie mleka z piersi.

Na nawał pokarmu, obrzęk piersi, zastój- najlepsze zimne okłady. Słyszałam też o gotowanych liściach kapusty jako okład, ale osobiście tego nie wypróbowałam.

Kłopot z karmieniem, z brodawkami, z nawałem pokarmu szybko minął, nawet nie wiem kiedy.

Dlaczego podjęłam ten temat? Dlatego, że będąc w ciąży czytałam na temat karmienia piersią, jakie są wygodne pozycje, jak dziecko powinno właściwie „łapać’ pierś, ale szczerze nie natrafiłam na nic co przygotowałoby mnie do tego, że to nie jest łatwa sztuka. Jedynie mama opowiadała ile ona miała kłopotów z piersiami… Podpowiadała jak sobie z tym radzić.

Pamiętam, że jak pokarmu brakowało, to cały czas mówiła, żebym nie płakała, że niedługo się unormuje, nie mogę się denerwować, bo nie będzie wcale … Podtrzymywała mnie na duchu, wspierała razem z mężem.

Gdybym zaprzestała karmienia piersią w momencie swojego zwątpienia, w momencie kiedy byłam pewna, że pokarmu jest za mało- pewnie dziś Hania byłaby na butli.

Jestem dumna z siebie, że podołałam pomimo tylu przeszkód.

Drogie mamusie i ciężarówki J Nie poddawajcie się. Nie ma nic lepszego (zarówno dla dziecka jak i matki) niż karmienie piersią.

Wiem, wiem… są czasem takie przypadki, że trzeba karmić MM. Rozumiem. Nie mam nic przeciwko temu. ALE trzeba zawsze próbować- to kosztuje dużo czasu i cierpliwości, ale warto.

 Na koniec krótka historyjka dla ciężarówek (bez obrazy mamuśki)

Jechałam busem- nudziłam się, więc pomyślałam, że skoro dobrze się czuję, to sobie „skoczę” na herbatkę do koleżanki. 

W busie zaczepiła mnie starsza Pani- około 80 lat. Zadała kilka pytań…

P: Pani pierwszy raz w ciąży?
M: Tak
P: Wie Pani co będzie?
M: Nie, ale nie ważne czy chłopiec, czy dziewczynka, ważne by było zdrowe (chyba każda matka tego pragnie).
P: Chce Pani karmić butelką czy piersią?
M: Piersią- oby jak najdłużej
P: Dobrze, bo teraz te młode mamy to tylko by butelkę dawały…
… i teraz UWAGA, najlepsze…

Cisza w busie, a starsza Pani pyta:
P: A trze Pani sobie sutki suchym ręcznikiem kilka razy dziennie … ?

Mało nie wybuchłam śmiechem, kierowca z busa od razu zaczął jakiś kawał opowiadać.

M: Nie.
P: Niech Pani to robi, pomoże to później przy karmieniu piersią…

Śmiałam się z tego, a kiedy zaczęłam mieć poranione brodawki, zastanawiałam się, czy czasem „złota rada” starszej Pani nie była faktycznie złotą radą…

Hania skończyła 7 miesięcy- już tyle karmię piersią J Tyle czasu, a zdążyłam ponownie walczyć z małą ilością pokarmu (pisałam kiedyś, jakoś po przeziębieniu tak było) i z nawałem … Dziś jest 3 dzień po nawale pokarmu i na szczęście już jest OK.

Pozdrawiam i przesyłam uściski dla Waszych maluszków z okazji Dnia Dziecka :*

Milena J